O książce: rok / Twierdza starożytnych zostaje zniszczona; ruiny przez wieki powstrzymywały rozwój natury, w końcu poddały się i zniknęły w nicości. Czas nie miał nad nimi władzy, dopóki wśród ruin żył duch przeszłości. Barbarzyńcy zniszczyli kruchą równowagę i otworzyli bramy do wód czasu. Tryskający strumień spadł na ruiny starożytnego miasta i zatopił je. Zniszczenie całkowicie zniszczyło wszelkie ślady przeszłości. Ziemia została wymieszana, wody kanałów zamieniły się w rzeki, a wyrwane z korzeniami drzewa rzuciły się w stronę akropolu. Kapered patrzył na umierające miasto i myślał, że podobny los spotka każde dzieło ludzkiego geniuszu. Nie dzisiaj, jutro. Wszystko jest śmiertelne. Świadomość daremności walki zmiażdżyła człowieka. Nie był w stanie patrzeć, jak te ruiny toną w otchłani zapomnienia. Taki widok jest zbyt bolesny dla człowieka. Dla każdego człowieka - i dla barbarzyńcy to samo. Zwycięzcy nie urządzili uczty, nie śpiewali pieśni i nie palili ognisk. Armia barbarzyńców ruszyła na zachód w całkowitej ciszy. Kapered ich usłyszał, zobaczył ślady tej armii – naprawdę ogromne zgromadzenie!